«᾿Ιδών ὁ Κτίστης ὀλλύμενον, τόν ἄνθρωπον χερςίν ὅν ἐποίησε, κλίνας οὐρανούς κατέρχεται· τοῦτον δέ ἐκ Παρθένου, θείας ἁγνῆς, ὅλον οὐσιοῦται, ἀληθείᾳ σαρκωθείς· ὅτι δεδόξασται.»
..Η ανάσα μου χλώμιασε το παράθυρο όπως χάζευα τον ουρανό. Ηξέρα ότι κάπου εκεί έξω, ανάμεσα στα τόσα μύρια φώτα και λαμπιόνια, λάμπει ακόμα.
Λάμπει εκείνο το Άστρο που για χιλιάδες χρόνια φωτίζει, όπως φώτισε εκείνη τη παγωμένη νύχτα του χειμώνα, το μονοπάτι των βοσκών που αντίκρυσαν το πρόσωπό Του.
‘’ Κλείσε τα μάτια σου και θα το δείς ..’’ μονολόγησα. Άφησε τη ψυχή σου ελεύθερη μέσα στο σκοτάδι να λουστεί με το φως Του.
Θαρρείς και σβήσανε όλα τα φώτα ξαφνικά και έμεινε εκεί μονάχο να φέγγει ολόλαμπρο..
‘’.. το έχω ξαναδεί και όμως..’’ ψιθύρισα. Ειναι εκεί κάθε νύχτα και Γεννιέται για τον καθένα απο μας κάθε μέρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου