Ενα ματάκι τόχουμε...

Αυτή η έκφραση της προγιαγιάς μου προς τη μαμά μου κάπου εκεί στην Πρίγκηπο στάθηκε ο τίτλος του ιστολογίου.
Ητανε μια συνηθισμένη ημέρα σε εκείνες τις ωραίες και συνάμα πονηρές περιόδους που οι Ελληνες ζούσανε μαζί με τους Τούρκους στην ίδια γειτονιά και μοιραζόντουσαν φαγητά και μαχαλάδες. Μέσα στα σπίτια οι μυρωδιές της κουζίνας και τα αρώματα της ανατολής αναδείκνυαν τα μεγάλα μηνύματα της ειρήνης και της αδελφοσύνης.
"Μαμά, γιατί ο Γιώργος παίρνει το μεγαλύτερο κομμάτι ψωμί;" ρώτησε η μικρότερη κόρη τη μαμά της.
Στο ίδιο τραπέζι καθότανε η γιαγιά, η μαμά, οι δύο αδελφές και φυσικά ο μεγάλος αδελφός.
Κανείς δεν μίλησε. Η μικρή στο ρόλο της αμφισβήτησης, της επανάστασης, της διεκδίκησης.
Ολοι κοιταχτήκανε. Φυσικά η απάντηση ήρθε από τη γιαγιά, ο φυσικός αρχηγός σε μια ακόμη οικογένεια όταν λείπει ο πατέρας.
Απάντηση καθαρή, αληθινή, ελληνική, ανθρώπινη, ζεστή, τρυφερή, μητρική, ιστορική, επαναστατική, λυτρωτική : "ενα ματάκι τόχουμε", είπε.
Ο εγγονός τους ο Γιώργος, το μοναδικό αρσενικό σε τόσες γυναίκες.Ητανε ένα ματάκι.
Αυτό το κάτι το ξεχωριστό, το μοναδικό, το μονάκριβο, το αγαπημένο.Ητανε ένα ματάκι.
Αυτό το "ένα ματάκι τόχουμε" έγινε η αξία μου, το ιδανικό μου, η πυξίδα μου, το ιστολόγιο μου.
Γαντζώθηκα σε αυτό και δεν πρόκειται ποτέ μα ποτέ να το ξεχάσω, όσο θα χτυπάει η καρδιά μου.
Με αυτό θα πορευτώ με τις αδυναμίες και τα ελαττώματα μου χωρίς να βλέπω τα μαύρα σύννεφα που φέρνουν βροχές και καταιγίδες.
Πάντα θα λέω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους όσους μου έμαθαν την αγάπη, μου έδειξαν την αγάπη, με οδήγησαν με αγάπη.